همکاری ایران و روسیه چه بصورت عام و چه در خصوص سوریه در سطح ملی، منطقهای و جهانی حائز اهمیت بسیار است. این همکاری وقتی بعد استراتژیک به خود گرفته و یا تعمیق شود، تاثیرات دو چندانی در هریک از سطوح فوق خواهد داشت. در گفتمان ایرانی پس از انقلاب، واژه استراتژیک و یا راهبردی معمولا در شرایطی استفاده شده است که یک کشور تامینکننده بخشی از نیازمندیهای موردنظر نظام چه از زاویه تسلیحات و یا تسهیلات باشد. مثلا ترکیه کشوری است که محدویتهای استراتژیک را بر ایران وضع نمیکند، اما چین کشوری است که اقلام استراتژیک را برای ایران تامین میکند. این ارزیابی یکطرفه ایران از روابط است. البته این روابط از جانب مقابل میتواند صرفا رابطه عادی و یا تجارت ساده تلقی شده و بار سیاسی زیادی نداشته باشد.