این نوشته با کمکِ سازه‌ای با نام «مهندسی امور بین‌الملل» و رهیافتِ اقتصاد سیاسی بین‌المللی به بررسی رابطه ایران ـ افغانستان با مرحله آغازین ترانزیت ریلی منتهی به حملونقل چندوجهیِ کشور می‌پردازد تا با گره‌گشایی از این بن‌بست ریلی، چهارچوبهای طرحی جامع، و نقشة راه بین‌المللی کاملی برای رفع کلیه مشکلات بین‌المللی پیش روی سیاست‌های بین‌المللیِ راه‌آهن ایران را ارائه کند. هدف افزایش توانمندی کشور در عرصة بین‌المللی به‌منظور پیشرفت و همکاری منطقه‌ای و جهانی در پرتوِ بازسازی کریدورِ تاریخیِ شرقی ـ غربی و بالعکس ایران با افغانستان و دیگر کشورهای مستعدِ همجوار است، کریدوری که نخستین‌بار، در نظم نخست جهانی/ آسیایی با پیشگامی ایران در پیاده‌سازی آن به‌عنوان سازوکار اصلی قدرت‌یابی و ثروت‌یابی جهانی به همراه شاخه‌های فرعی آن در شمال و جنوب، پر رفت‌وآمدترین مسیر بین‌المللی شد. این نوشته بر آن است که در طرح نهایی ترابری، بار دیگر سیمرغی (مجهز به سیستم حمل‌ونقلی مدرن) را از فرودگاه بین‌المللی امام خمینی (ره) به پرواز درآورد که پیش‌شرط و نقطه آغاز آن، حملونقل کارا ریلی است.
)