همکاریهای نظامی چین با پاکستان و ایران از زمان برقراری روابط دیپلماتیک تا به امروز با پویاییها و فرازو فرودهایی همراه بوده است. با این حال، این همکاریها همواره تداوم داشته است. به عنوان نمونه میتوان به افزایش سطح همکای نظامی چین و پاکستان طی دهه اخیر و کاهش سطح این مناسبات با ایران در دهه گذشته به دلیل محدودیتهای ناشی از قطعنامههای شورای امنیت در برنامه هستهای ایران و افزایش دوباره آن بعد از برنامه جامع اقدام مشترک در ١٤ ژوئیه ٢٠١٥ اشاره داشت. از این چشمانداز، اگر همکاریهای گسترده نظامی را یکی از ابعاد مهم الگوی روابط دولتها در سیاست بینالملل در نظر بگیریم، سوالی که به ذهن میرسد این است که منطق پشت همکاری نظامی چین با ایران و پاکستان را باید مبتنی بر اتحاد استراتژیک دانست یا شراکت نظامی؟ در پاسخ به این پرسش، منافع ژئوپلیتیک چین همچون «مدیریت رقابت با هند»، «پیوند امنیت ملی چین با ژئوپلیتیک امنیت منطقه جنوب آسیا»، «استراتژی دریایی نوین» میتواند در فهم و واکاوی منطق همکاریهای نظامی چین با ایران و پاکستان قابل تأمل باشند.